Odkryj radość podróżowania

- to urocze hasło, którym ostatnio, nad wyraz ochoczo, reklamuje się PKP. 

W kolejowym wykopalisku żłobię od wielu lat. Jestem od stóp do głów utytłana szczątkami tego reliktu, a jednak ciągle, systematycznie i dzień w dzień, z uporem szalonego naukowca, dokumentuję rozbiór tej archeologicznej skamieliny. I wierzcie mi: znalazłam tam już prawie wszystko, jednakowoż radości ani śladu.

Być może skrywa ją, niczym swój skarb najcenniejszy, jądro ziemi?

Wywołana do tablicy, ośmielę się zinwentaryzować pokrótce swoje dotychczasowe odkrycia: 

- Dziurawe buciory. Tych wygrzebałam najwięcej; trepy z podeszwami startymi od niecierpliwego tupania w oczekiwaniu na pociąg; buty ze zjechanymi flekami i wystającymi językami, ledwo dychające, od podbiegania na zmienione w ostatniej chwili perony;  

- Całe kopy zegarków, skądinąd w dobrym stanie, wyrzucone na zmarnowanie, gdyż błędnie zdiagnozowane jako zepsute z powodu uporczywego przyspieszania;

- Stwardniałą warstwę dezinformacji, której młotem wyburzeniowym nie skruszysz; 

- Zwłoki, w różnym stopniu rozkładu (jazdy),  pasażerów potraktowanych zabójczym tchnieniem pociągowych toalet, by nie rzec wprost – szmatławych kibli;

- I wielowarstwowe pokłady, ogłuszających me wrażliwe ucho, przekleństw klientów, którzy uniknąwszy śmierci poprzez uduszenie (patrz tiret czwarte) ostatecznie skazani zostali na posmakowanie całej palety usług kolei.  

Podsumowując: niejedno ziarno piachu w me oko wpadło podczas tej żmudnej pracy odkrywkowej, ale zaprawdę powiadam (i się powtarzam), radości - ni najmniejsza drobina pod powieką mą nie zagościła.  

Każdy naukowiec, nawet ten mikrus we mnie, musi sobie w końcu zadać pytanie, czy dobrze określił problem badawczy? Coroczna odmowa przyznania grantu z Ministerstwa musi dać do myślenia! Czy ja naprawdę wiem o czym piszę? Jakie owoce mogą zrodzić moje nędzne wykopki i dywagacje, skoro wiadomym jest, że

ja nie podróżuję,

ja tylko dojeżdżam.

Ta prosta refleksja obnaża moje głupie zacietrzewienie i zawziętość, wykluczającą obiektywne podejście do tematu, i rzuca nowe światło na nieszczęsne hasło, na jego drugie dno, na którym, o Moi Mili, głęboka prawda spoczywa  

MIANOWICIE

tylko i WYŁĄCZNIE okazjonalność kontaktu z PKP, może stać się źródłem radości i szczęścia; TYLKO sporadyczne, INCYDENTALNE - ocierające się wręcz o nieistnienie – obcowanie z PKP, zwane dalej podróżą, daje nam szansę* na czerpanie przyjemności. 

*) nikłą i ewentualną, ale możliwości zaistnienia odmówić jej nie można.