Odzew: Beckenbauer

Kiedyś miałam się za taką, co to zapamięta każdą twarz, jaka jej się przed oczami przewinie. Byłam tego pewna i w pewności tej momentami bezczelna.

Niestety czasy te, jak się zdaje, bezpowrotnie minęły.

Chyba zapadłam na to samo schorzenie, co górnik z „Vinci”. I albo jest to jakaś odmiana tej samej przypadłości, albo jest to choroby tej etap pierwszy. Mianowicie: rozpoznaję ludzi dopóki ukazują mi się w tej samej postaci i w, powiedzmy, swoim środowisku naturalnym. Mała zmiana ich wyglądu lub / i otoczenia – od razu mnie dezorientuje.

Naprawdę dużo mi nie potrzeba.

Mamy w pracy pana szatniarza. Widuję go za ladą szatni codziennie. Mówimy sobie dzień dobry. Jednakowoż wczoraj na skwerku dzień dobry powiedział tylko on, bo ja go nie rozpoznałam. Mało tego! Trochę czasu mi zajęło nim się zorientowałam, że to jednak był ON, tyle tylko, że tym razem w kurtce, czapce i na tle drzew, a nie wieszaków pełnych zimowych płaszczy.

:)

Pośmiałabym się z Wami - gdyby to był pierwszy raz… ale niestety już parę takich wyśmienitych scenek ostatnio odegrałam. Jeszcze chwila, a  nawet noga założona na nogę – będzie dla mnie zmyłką:)

Dlatego czas chyba przyznać, że ci obcy (?) ludzie, którzy na ulicy tak ochoczo kłaniają mi się (a nawet w me objęcia się rzucają  (sic!)) wcale nie dowodzą istnienia mojego sobowtóra (jak to sobie naiwnie tłumaczyłam), tylko owej dziwacznej dolegliwości.

W najgorszym razie - pierwszego stadium sklerozy,

W najlepszym – zwykłego, acz kompletnego!, gapiostwa.