środa, 29 września 2010

Schody ruchome

Poznajcie dziewczynę do wynajęcia
Dzień dobry. To ja.
Nie mam różowego boa, ani słodkiej mini, ale od tygodnia jestem panią na godziny i mam drobny debet wolnych chwili. Bywam to tu, to tam. Krążę między działami. Bo kto ma problemy kadrowe, Agnieszkę wyrywa na moment. Bo ja zrobię dobrze wszędzie, a mej robocie służbowej nic nie ubędzie. Ha! Dam radę. Razem damy. Głowę mam nie od parady. A do tego i dwie ręce (towar deficytowy wielce), więc powodzenie w firmie mam, zlecenia się sypią tu i tam, i chadzam w te i z powrotem, swą pracę rzucając na wieczne potem. Bo tak już jest, że są tu tacy, co mają elastyczny czas pracy, a inni zaś, o-ja-cię-chromolę!!!, stanowiska jak schody ruchome.

czwartek, 23 września 2010

Dziewczyna przodem*****

Przodem i z prądem:)
Bo prąd już jest. Szparę blogową, jam sama, nie chwaląc się, uczyniła :) paluszkiem wywierciłam i paznokietkiem wydłubałam:))
Z rzeczy godnych odnotowania - rozpoczął się u mnie w pracy ….- kocioł! Tak to też, ale głownie chodzi mi o - OKRES GRZEWCZY. Alleluja.
Ale nie można mieć wszystkiego. Na przystanku tramwajowym rano jest zimno. Więc stoję ci ja pod wiatą tęsknie wpatrzona w zasłany torami horyzont, oczekując środka transportu, gdy nagle…

- A CO DZIEWCZYNA TAK W DAL PATRZY? CO TAM WIDZI?
- ano nic właśnie…
- TRAMWAJ ZAMÓWIONY?
- tak
- A WAKACJE BYŁY UDANE?
- bardzo. Pogoda sprzyjała, więc nie narzekam.
- NO, A PRZECHODZĄC NA BARDZIEJ NIEDYSKRETNE TEMATY….TO RANDKA ROZBIERANA NA URLOPIE BYŁA?
- ?!
- HEHE… BO PONOĆ BEZ TEGO TRUDNO WAKACJE ZALICZYĆ DO UDANYCH.
- ?!
- NO… (rzecze dalej Pan, ważąc uważnie moją minę) ALE W SUMIE RANDKI TAKIE BYWAJĄ NIEBEZPIECZNE. LEPIEJ UWAŻAĆ.

Słabooooooooooo?
To ja może wsiądę do tramwaju.
Alleluja. Dzyń, dzyń, i do przodu:)

środa, 15 września 2010

Szpara

Jutro nie będę mieć prądu, jak informuje uprzejma enea: od ósmej do czternastej. W zamian dostanę dwie godziny na pracę (dwie godziny!!!, proszę nie robić smutnej miny!:), a sześć na czytanie książek (statut, zarządzenia i ustawy, OCZYWIŚCIE:), układanie pasjansa z segregatorów, odkurzanie biurka, porządkowanie szuflad, zapatrzenie się w okno, zaplanowanie zakupów, zrobienie spinaczy z drutu i zadumę nad życiem: co warto, co trzeba, a co w ogóle i wcale, że nie…

I to wszystko zapowiada się doprawdy pięknie,
gdyby nie jeden mały, tyci zgrzyt
No, umówmy się: STYROPIAN PO SZYBIE!!!, gdyż
cała akcja dziać się będzie w okolicznościach cokolwiek zbyt rześkich, by nie rzec mroźnych, bez towarzystwa gorącej, pysznej, dłonie parzącej i mą lichą postać (regularnie co godzinę) rozgrzewającej - herbaty…

to dla mnie wyzwanie potężne:
w mrozie suszę zdzierżyć mężnie:))

jakby co
jutro każdy termos może do mnie wejść
bez kolejki :)

poniedziałek, 13 września 2010

Szloch

Dziś po raz kolejny... no dobra… nie desperujmy. Bez dramatu, tak? Po co te łzy? To przecież zdarzyło się dopiero drugi raz. Jakiś licealista ustąpił mi miejsca w pociągu. PO RAZ DRUGI! O mamo! (jakby powiedział Johnny Bravo). A wokół mej osoby nie było ani jednej starszej ode mnie staruszki w pozycji stojącej, na którą mogłabym zwalić ciężar jego uprzejmości. Zatem (na odlew walnęłam wzrokiem tego ziejącego sympatią wyrostka) bąknęłam dziękuję i usiadłam, a na mą biedną głowę poczęły spadać pierwsze garście piachu.
Jestem zmasakrowana.
Don’t touch me!!!

piątek, 10 września 2010

ta blaga – wpisu wymaga

Czasy stania w kolejce dawno już minęły.
Ha! Zadaję temu kłam! Bo my w kolejce od dwóch tygodni stoimy:)). I, jak na razie, nie widać, by ktoś poczuwał się do winy. Pewnie dlatego, gdyż jeszcze wszyscy w banie się mieścimy. A zgniecieni i wymięci nie mamy na PKP siły i już nawet za jej plecami nie grymasimy.
:)
Dziś jednak w tym naszym pasażerskim dramacie trafił mi się mały rarytas. Mały, gdyż i bo smak tego specjału psuła mi jego temperatura. Poparzyłam (podniebienie, ha!;)) się, kosztując wolne, do czerwoności rozżarzone, siedzenie plastikowe:)
Za łut szczęścia poczytuję sobie fakt, iż na dworcu w Poznaniu nie rzucono się na mnie z tasakiem, celem wykrojenia gotowej do spożycia szynki. Tak. Cóż robić?!
Nieapetyczni ludzie – żyją na świecie dłużej:)

czwartek, 9 września 2010

Czasem polityka mnie dotyka

I to często zły dotyk jest:) i czuję się obmacana, sponiewierana i nieczysta. Ale czasem polityka otwiera mi oczy na pewne ważkie sprawy. Czasem - tak jak wczoraj. A co wczoraj?

Są paski, które kolorem niebieskim komunikują kobiecie, że jest w ciąży, ale są też takie telewizyjne, które skwapliwie doniosą jej, że oto właśnie została zawieszona w prawach członka PiS.
I wczoraj ja - beztroski motylek, który z polityki jest kompletną nogą (motylą, jako się rzekło:) i nie do końca odróżnia prawo od lewa - przysiadłam na poręczy fotela i zastygłam, słuchając wywiadu z ową niespodzianie wyklętą Panią. Wywiad był kompletnie o niczym, gdyż Pani nie miała pojęcia po co? na co? w jakim celu? to, co się stało, się stało, i czy to, co się ponoć stało, stało się na pewno. Twardo jednak siedziałam, obserwując, jak ta potępiona kobieta z gracją omija wnyki, z uśmiechem przeskakuje wilcze doły i toczy po blacie do Pani Moniki Olejnik odpowiedzi krągłe, gładkie i bez żadnej skazy.
Ale przejdźmy do meritum.
Po pół godzinie seansu ja już wiem. TAK. WIEM. Pewna jestem,
że Monika Olejnik swoje buty (wczoraj - krwista czerwień zamontowana na 20 centymetrach srebrzącego się pręta) zakłada tylko na czas rozmowy celem ekspozycji. Zaprawdę na takiej konstrukcji daleko zajść nie można, powiem więcej – powątpiewam w możliwość przyjęcia w niej postawy stojącej. Dlatego niniejszym pragnę zdemaskować Kropkę nad i.
To żaden program publicystyczny. To tylko takie małe, fetyszystyczne biennale.
Howgh!
;)

środa, 8 września 2010

Sting

zbliża się na Bułgarską. Jest już coraz bliżej. Leci, Proszę Państwa!, jest tuż, tuż. Już słychać jego (skrzydełek;) orkiestry tusz!!!
W ZWIĄZKU Z POWYŻSZYM PRZYPOMINAMY IŻ:
szczęśliwi posiadacze biletów (z ostatniej puli, rzuconej właśnie przed chwilą na pożarcie fanom) o równowartości 80 złotych, winni przybyć na koncert Stinga z jego zdjęciem, plakatem lub wyraźnym wizerunkiem w sercu, gdyż wejściówki w w/w cenie nie gwarantują widoku sceny. A jeśli nawet, jakimś fuksem, rąbek estrady będzie widoczny, to na owym skrawku dojrzeć będzie można (co najwyżej!!!) ogon fraka członka orkiestry symfonicznej Royal Philharmonic Concert Orchestra:)
Bo jak głosi staropolskie przysłowie:
kto refleksem ni groszem nie grzeszy
ten tylko ucho Stingiem nacieszy
:)

piątek, 3 września 2010

„Płonie stodoła, alarm trwa, jesteśmy na dnie

Dlaczego właśnie ja miałbym brać w dudy miech?”

PKP szachrajkę nudzi pasjans z rozkładu jazdy. Bywa, że potrzeba jej bodźca cięższego kalibru. PKP ziewa, przeciąga się i czuje, że jej stalowe ramiona podołałyby większemu zadaniu. A choćby żonglerce wagonami! Tak. O mój żelazny geniuszu! To wyśmienita myśl!
I oto nagle z rana zamiast zaprosić ludzi do zwyczajowych sześciu wagonów, PKP ściska ich i kopem w dupę ładuje do trzech. Obyci konduktorzy kaprysy swej pani przeczekują za służbowym przepierzeniem i nie wsadzają nosa w gniewny tłum. Jest jednak w zaprzęgu jeden taki odważny chłopiec na posyłki, który zbulwersowanym podróżnym się nie kłania i właśnie wchodzi do mojego przedziału i bardzo niskim (acz podniesionym;) głosem rzecze:
- DZIEŃ DOBRY PAŃSTWU. BILETY DO KONTROLI PROSZĘ
- a czy może nam pan powiedzieć dlaczego od tygodnia jeździ tylko jeden skład?
- SŁUCHAM?
- czy może nam pan powiedzieć dlaczego od tygodnia jeździ tylko jeden skład?!!
- DLACZEGO? BO DRUGA JEDNOSTKA PALI SIĘ W LESZNIE.
- jak to się pali? od tygodnia?
- PROSZĘ PANA, CO JA MAM PANU POWIEDZIEĆ? NA PEWNO, PROSZĘ MI WIERZYĆ, BYŁY DWA SKŁADY.
- no to my wiemy, że były. Tydzień temu.
- BILETY DO KONTROLI

nie mam biletu, się kurde mi spalił.

czwartek, 2 września 2010

Jaskółka

Czyli rzecz o tym, skąd wiem, że nastała jesień.
A bo prąd mroźnego powietrza wartko przez moje biuro przepływa. Od poniedziałku z sukcesem forsuje wszystkie otwory wentylacyjne i po szyje topi cały mój sprzęt, ale, pal licho sprzęt!, chodzi o mnie. Pławienie się w powietrzu wycenionym na 18 stopni nie daje żadnej rozkoszy. Praca to nie eden (paniusiu), wiem, ale trudno funkcjonować, gdy człowiek już od rana staje się szczęśliwym właścicielem lodowatych stóp, zimnego nosa i romantycznego wiatru. Tak. Wiatr. Błąka się tu i targa mą (o mą dieu!) fryzurą. I choć uczciwie przyznam, że użycie słowa fryzura jest nadużyciem;), to umówmy się, że miejsce wiatru jest po drugiej stronie (lustra), a nie w moich włosach. Jak będę chciała dostać w twarz świeżą porcją powiewu, to sama się po nią zgłoszę, wystawiając łakomą głowę z nory.
Wakacje mnie rozpieściły. Naprawdę zapomniałam, jak tu potrafi być zimno.

A bo, po drugie!, w pociągach zaczęli grzać. Oj i to ostro!

Zatem wiadomo. Jesień.
I znów oczywiście
często będzie mgliście
będą spadać liście
i winogron kiście:)

PS. o zimie też zamelduję w stosownym momencie. Będę mieć informacje z pierwszej ręki, gdyż i bo, jak nastanie zima:
w biurze grzejniki będą parzyć
zaś o ogrzewaniu w pociągach
będzie można słodko marzyć:)

środa, 1 września 2010

„łatwiej tak i całkiem słusznie, może czasem coś wybuchnie”

W dziale nieopodal spiętrzenie pracy następuje we wrześniu i październiku. Jesienią papierowe drapacze rosną tam, chyżo prześcigając grzyby po deszczu, a pracownikom rąk, ni koszyków nie starcza.
I teraz spójrzmy w kalendarz.
Mamy początek września.
Oto już niejedna sprawa piętrzyć się ponad normę zaczyna. Siła robocza drży i, pod batem naglących terminów i nerwowego kierownictwa, nadgryza (paznokcie i, co i rusz!) kopy nie-cierpiących-zwłoki spraw. Efekt jest taki, że kąty (i nie tylko) rzeczonego działu wyściełają kulawe, garbate, nie do końca strawione dokumenty, które - o ile ktoś się o nie przypadkiem nie potknie - często w ferworze walki popadają w zapomnienie. I oto teraz na tę kupę napoczętych, podgniłych i zapajęczonych formalności, wskakują liczne nowe, świeżutkie i pachnące nadzieją (o jakże płonną!!!) rychłego rozwiązania. A na to wszystko, bo to przecież jeszcze nie wszystko;), na ten stos śmierdzący i dech zapierający (choć nowością szczelnie zakamuflowany), na ten czubaty ciągle nie odhaczony śmietnik papierów i na leżących obok w sztok zalanych pracowników – Przewielebne Zwierzchnictwo Działu (zaprawdę imię jego złotymi głoskami kute będzie!!!)z niezwykłą gracją i uśmiechem kładzie remont. Taki remoncik. Ot. Zburzenie ściany i malowanie.

Azali torcik wielowarstwowy bez wisienki na szczycie byłby nieważny, prawda?
:)