Panta rhei

Dopłynąwszy do służbowej przystani, przycumowałam do biurka i dochodzę do siebie. Oddechu nabierają również wypieszczone falami kałuż buty, poszarpana wiatrem kapota i żagiel parasola.

Biorąc pod uwagę me doświadczenie w żegludze to cud, że pokonałam przestwór głębokiego niżu i dotarłam tu żywa. 

I to bez niczyjej pomocy.

Choć po prawdzie dzień w dzień dowodzę majtkami, JEDNAKOWOŻ nie dajcie się zwieść złudnej liczbie mnogiej, bezczelnie sugerującej co najmniej zdwojone siły służb na łajbie.

(Narzędnik to szachraj i ten dzień skończy szorując językiem dolne pokłady!!)

Pod moimi rozkazami są zaledwie majtki.

I do tego, umówmy się, wcale NIE KĄ PIE LO WE.

A tymczasem

„tyle słońca w całym mieście….” z radia radośnie leci
(jakby nam było mało za burtą cieczy!!!!)

„..nie widziałeś tego jeszcze. Popatrz!!! O, popatrz!”

Wdrapałam się na bocianie gniazdo i patrzę. PATRZĘ!

W którym to, do kroćset fur beczek!, mieście???!

To ja zaraz, Pani Anno,

Za momencik

biorę nogi za pas…

to jest ten…

(łyk rumu w gardło i) ŻAGLE NA MASZT! 

I płynę!!!